- Mam iść tam za nim? – ujmując cugle, niespokojnie zapytał mistrz.
- Nie – odpowiedział mu Woland. – Po cóż iść za tropem tego, co się już skończyło?
Tak, pan Bułhakow miał rację. I cóż z tego? Co dzień szukam cieni minionych dni, nie potrafiąc z tym walczyć. Chyba nie chcę się ich pozbywać. A są wszędzie – zaklęte w ukochanych piosenkach, siedzące na ławce w parku, ulatniające się nawet w zapachu szamponu… Coraz częściej łapię się na tęsknych westchnieniach, na kroczeniu tymi samymi ścieżkami, na usilnym patrzeniu na te konkretne, te jedyne przedmioty.
Coś się skończyło. Czegoś już nie ma, lecz wciąż istnieje, kradnąc kolejne zamyślone chwile. Dawniej bolało, teraz zostawia po sobie jedynie pustkę, bezuczuciową próżnię, przewalającą się z głuchym dudnieniem zastępującym minione łzy. Ich już nie ma. Zostało tylko wspomnienie.
Nie jestem nieszczęśliwa, nie. Tylko mi inaczej. Nie wiem, czy gorzej, czy lepiej. Czuję się doroślejsza przez to, co sobie odebrałam dziecinnym zachowaniem. Wciąż mi się zdarza jednak za tym tęsknić, za tą trzpiotką, która wierzyła, że zawsze będzie tak pięknie i idealnie. Pozostały tylko cienie…
I jeszcze melancholię pogłębia mi Kasprzycki.
Piękna piosenka. Więcej nic nie powiem - brak mi słów.
OdpowiedzUsuńWiesz też czasem mam taki stan, ale to taki chwilowa niedostępność.
OdpowiedzUsuńOby Tobie nie zdarzało się to za często, tego Ci życzę.
Pozdrawiam
Spotkałam się kiedyś ze stwierdzeniem, że człowiek zostawia swoje myśli w różnych miejscach i przedmiotach, a później, gdy znów tamtędy przechodzi lub gdy używa czegoś po raz kolejny, to te myśli zbiera. Może klucz tkwi w zastąpieniu starych myśli nowymi?
OdpowiedzUsuńHm, nie warto żyć tym co było - tak myślę... Też czasem sobie myślę co ja straciłam dawniej przez moje takie a nie inne zachowanie, ale... Ale zdecydowanie bardziej polecam życie teraz :-) Na to co było nie mamy już wpływu. Pozdrawiam :-)
OdpowiedzUsuńWspomnień nikt nam nie zabierze ... zawsze pozostaną ... te dobre i te gorsze
OdpowiedzUsuń