17 lip 2009

Wakejszyn.

Jutro jadę, daleko. Grzać się na słoneczku nad polskim morzem.
Wrócę za dwa tygodnie :)
Miłego Wam :)

15 lip 2009

W imię Bezpieczeństwa.. lecz czy na pewno?

Policja. Formacja obecna w każdym zorganizowanym państwie, czasem tylko pod nieco inną nazwą. Teoria zakłada, że winna służyć społeczeństwu i krajowi, dbając o porządek, przestrzeganie prawa, walcząc z przestępczością. Można by rzec, że policja jest przedstawiana w samych superlatywach. Dlaczego jednak tak wielu krzywi się ironicznie, mijając mundurowych?


Teoria w praktyce, tak jak i w każdym innym przypadku, niekoniecznie się sprawdza. Osobiście zawsze usilnie próbowałam pokładać w policji choć odrobinę wiary, jakby na przekór współczesnej młodzieży, wypisującej sprayem po ścianach słodkie ‘ChWDP’. Ostatnio jednak znów gorzko się rozczarowałam.


Wracając późną godziną z karaoke (polskie piosenki biesiadne to ZUO), wraz z A. i K., gdy ostatni autobus już dawno nam uciekł, K. poruszyła pewną sprawę. Parę dni wcześniej, o godzinie podobnie późnej, zmierzając do domu z imprezy urodzinowej koleżanki, zatrzymał ją policjant. Zapytał, czy by nie podwieźć, bo późno, bo niebezpiecznie, bo daleko. K., oczywiście, zgodziła się. Pomyślała, jak to dobrze, że Stróż Prawa się o nią zatroszczył.


Jednak gdy radiowóz zatrzymał się pod jej domem, a K. chciała już wysiadać, policjant zapytał: „To jak, nie odwdzięczysz mi się jakoś?”. Był w trakcie rozpinania rozporka swoich spodni, gdy K. bez słowa wysiadła, głośno trzaskając drzwiami, nie oglądając się nawet za siebie.


Oczywiście, całą sprawę można by skomentować jednym, szorstkim zdaniem – „No cóż, trafiła się czarna owca, wszędzie można takie znaleźć”.


Podobnie przykrych zdarzeń znam więcej. Jak gdy mój brat wracał autobusem z zajęć. Zima była, ciemno, mało ludzi. Nagle dwóch podróżnych zaczęło się wyzywać, grozić sobie, któryś wyciągnął nóż. Kierowca podjechał pod komisariat, zatrąbił. Brak reakcji. Mój brat wyszedł więc, myśląc, że może nie słyszą. Policjanci wyszli z komendy leniwym krokiem. Po dziesięciu minutach. Wcześniej, zamiast od razu zareagować, powoli zadawali pytania, odsyłali jeden od drugiego. Gdy przyszli, agresywnych pasażerów już w autobusie nie było.


Nie o to jednak chodzi, by wyliczać, wypominać. Zdarza się. Częściej, niż powinno. Więc? No, co z tego, skoro nic się nie zmienia, a lista skarg rośnie?


Pytania, które chodzą mi po głowie za każdym razem, gdy świadek nieprzyjemnego zajścia nadaje na ‘tych umundurowanych nierobów’, brzmi: „Czemu wśród policjantów nie robią większych przesiewów? Czy to takie trudne, by wykluczyć niezdolnych do uczciwej służby społeczeństwu?”.


Nie wiem. Ale ktoś ważny na wysokim stanowisku powinien cokolwiek z tym zrobić. Bo to mała paranoja, żeby bardziej od przestępców, bać się samej policji.

5 lip 2009

O komplementach słów kilka.

Z racji nudy, która wokół mnie zapanowała, wybrałam się wczoraj z Dziewczętami do mego ukochanego gliwickiego klubu. Jazzu, mianowicie, gdzie zawsze bawię się cudownie. Z powodu miłej obsługi, dobrego piwa w przystępnej cenie, no i muzyki. Żadne ucy-ucy czy popowe smęcenia. Dobra, rockowo-metalowa muzyka. (Choć wczoraj bardziej industrialowo było).

Raczyłam się właśnie świeżym powietrzem przy wyjściu, czekając na resztę gromady, gdy podszedł do mnie dobrze wyglądający facet. Powiedział tylko: 'naprawdę, śliczna jesteś', i z uśmiechem towarzyszącym wykonanej misji, odszedł.

Podbudowało mnie to, rzecz jasna. Ale teraz nie o tym. Kompleksy nastolatki odsuwam na plan dalszy.

Pomyślałam sobie bowiem, (co w sumie jest dość oczywiste, ale poczułam się wtedy, jakbym odkryła jakąś nową całkiem myśl - znacie to uczucie?), że te same słowa wypowiadane przez różne osoby i w różny sposób brzmią zupełnie inaczej.

Gdyby na przykład ów koleś nie odszedł po wypowiedzianych słowach, a stał i zagadywał dalej, czy inne koplemiszcza cisnął, jego słowa nie połechtałyby mojego ego tak bardzo. Ot, kolejny, który zarywa wszystko na swojej drodze, co nosi spódniczki. On to powiedział jednak z sobie tylko znanych powodów. I odszedł, nie oczekując niczego w zamian. Dla samej satysfakcji.

Lub gdyby nie był przystojnym facetem, podchodzącym swoją droga odrobinę pod mój gust, a na przykład grubym, spoconym robotnikiem na placu budowy, który właśnie robi chwilę przerwy - wtedy pewnie także jego słowa przeleciałyby mi koło uszu, bez najmniejszych choćby fajerwerek. Bo słysząc wszelkie oklepane teksty typu 'te, piękna pani, nie szukasz kolegi?', dobiegające ze strony robotniczych uniformów, nawet się nie odwracam. A przecież, jakby nie patrzeć, to także pewnego rodzaju komplement jest.

Najwidoczniej moje filtry pochlebstwowe działają na przynajmniej znośnym poziomie. To dopiero byłaby porażka, gdybym karmiła się łakomie każdym kąskiem rzuconym od niechcenia. I to od nie najciekawszej osoby.