Bulion pierwotny, czyli ludzie zaklęci w kostkę rosołową.

- „Mamo, mamo, a skąd się biorą dzieci?”
- „Wychodzą z rosołu, skarbie…”

Tak właśnie mogłaby wyglądać jedna z przykładowych rozmów na znany i kłopotliwy dla rodziców temat. Bociany są obecnie mało nowoczesne i zawodne, obraz miejski średnio ma się do pola pełnego kapusty, z której wypełzają dzieci. Trzeba było więc znaleźć coś nowego.

Naukowcy w latach 50. wieku XX podzielili się ze światem ciekawą hipotezą, według której morze było ogromnym kociołkiem, podgrzewanym przez erupcje wulkanów, do których zamiast warzyw powrzucano dwutlenek węgla, amoniak i metan. Nad kociołkiem poświeciło nieco słoneczko, niczym ogromny okap nad palnikiem, napatoczyło się także parę wyładowań atmosferycznych. W ogromnym garnuszku warzywka ugotowały się i przekształciły w aminokwasy, które z kolei źle czuły się w samotności, więc łączyły się ze sobą, dając związki białkopodobne. W kociołku wrzało coraz bardziej. A na koniec z kociołka wyszło zwierzątko. Było to zwierzątko raczej ułomne i niepozorne, jednak podołało swej ambitnej misji, i dało początek życia innym zwierzątkom, większym i doskonalszym od niego.

Czyż to nie urocze? Gdy pierwszy raz usłyszałam o koncepcji ‘Zupy pierwotnej’ myślałam, że brat sobie ze mnie żartuje. Internet jednak potwierdził informację, a moje życie zmieniło się diametralnie. Już nigdy nie będzie takim, jak wcześniej. W szkole skupiano się głównie na ewolucji czegoś, co już sobie było i żyło. Nigdy do tej pory nie zarzucano u mnie na biologii tematów tak stricte kulinarnych.

Nie wiem, czy dam radę zjeść kiedykolwiek rosół bez parsknięcia w niego ironicznym śmiechem. „Z rosołu powstałeś, w rosół się obrócisz”?…