23 mar 2009

Znajomo. Niestety.

Dawno nie pisałam, działo się nieco u mnie. Trochę z powodu świętowania Dnia św. Patryka. Poskakałam na koncercie Reel Jigsów wraz z Galwayem, zajrzałam też do Duanów, zapijając wszystko zielonym piwem i Guinnessem. Paliłam też cudowną marzannę 21-go, taką szatańską, z rogami i całym tym stuffem. I w ogóle sporo dobrych chwil miałam przez ostatnie dwa tygodnie. I ze Zg. się dogaduję, znowu jesteśmy dla siebie ciepłe.


Ale to wraca do mnie. - „Marazm, marazm, istny marazm! Nie będę nigdzie chodzić. Będę stać. I będę mówiła od tyłu, i tak nikt mnie nie rozumie. Marazm, marazm…” jak powiedziała niedawno S., stojąc ze mną na przystanku na deszczu. Tak się właśnie czuję. To wraca. Znowu. I boję się. Coraz bardziej.


Ciągle się uśmiecham, bawię, wychodzę ze znajomymi, tańczę. Ciągle próbuję, nie dopuszczam. Jednak czuję znowu to, co zostało za mną. Tak przynajmniej mi się wydawało do tej pory, że za mną… Najwidoczniej ta toksyna wciąż we mnie krąży. I mam dylemat – czy wrócić do Piotrusia, porozmawiać, i wykupić magiczne tabletki na życie? Może powinnam, zanim znowu zacznę znikać? Tylko… to byłoby już dla mnie oficjalnie, że to jest, że wróciło, bo znów potrzebuję od Piotrusia pomocy, rozmowy, rady. Teraz jeszcze mogę argumentować swoją rzekomą równowagę psychiczną tym, że przecież nie jeżdżę do terap, jakoś sobie radzę. A jak tam wrócę, to znów byłabym w tym samym bagnie. Nie chcę, nie chcę… Tak bardzo nienawidzę hasła ‘życia z przyzwyczajenia’.


Totalne wymózgłowienie. Raz jest dobrze, raz pusto. I Niandry znowu słucham. Nie wiem, co robić. Nie wiem. Póki co chyba poczekam, może nie wciągnie do tej pory.

Kurde, dekadentycznie się zrobiło. Sorry.

10 komentarzy:

  1. Tabletki nic nie dają, bo one tylko dają pozory - a mówi Ci to ktoś kto ma do czynienia z biorącą tabletki na co dzień. A pogoda pod psem, to nie dziwota że nic się nie chce, ale trzeba. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Mam nadzieję, że niedlugo zaświeci znowu słońce i poczujesz przypływ nowej energii ... i nie będziesz się nudzić i dołować ;) Tego ci życzę ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. żadnych tabletak! po tym krwi nie można oddawać :P

    OdpowiedzUsuń
  4. św. Patryka spędziłem nieprzytomny w barze a Guinness lał się jak dzikus...

    no i oczywiście
    http://www.youtube.com/watch?v=x-64CaD8GXw

    OdpowiedzUsuń
  5. Zimbabwe - czasami brakuje właśnie tych pozorów, by się samemu nakręcać pozytywnie. Pomaga zmieniać sposób myślenia. Same są do niczego, ale w połączeniu z terapią potrafią czarować.
    M - słońca wypatruję uporczywie. Może masz rację.. może to tylko niecierpliwość czekania na Wiosnę.
    Mroku - tak, wiem. To jest jeden z mocniejszych argumentów dla mnie przeciwko wracania do pani doktor po receptę ;)
    Strono Książki - słysząc Dropkick Murphys nawet po niezliczonych przelanych litrach Guinnessa byłabym w stanie wstać i odtańczyć chociażby Highland Flinga :P zdolny jesteś, bo w Patryka mogę wypić ogrom, a i tak nie padnę - bo Muzyka gra :D

    OdpowiedzUsuń
  6. Wszelki postęp w życiu bierze się z aktywności, więc nie pozwalaj sobie na marnowanie czasu. Przynajmniej nie za często.
    Prawie wyzdrowiałam:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Ja uważam, że nic tak nie poprawia nastroju jak dobra kawa (najlepiej w równie dobrym towarzystwie) i energetyczna muzyka. Ewentualnie truskawki. O tej porze roku rozmrożone, zmiksowane i wymieszane z odrobiną alkoholu. ;)

    Myślę, że takie dekadenckie nastroje najlepiej zwalić na karb wiosennego przesilenia i za nic na świecie nie dopuszczać do siebie złych myśli. Grunt to dobre nastawienie.

    OdpowiedzUsuń
  8. Nice blog and presentation. I have just voted for your blog in bloggers choice award. http://bloggerschoiceawards.com/blogs/show/69551/?utm_source=bloggerschoiceawards&utm_medium=badge&utm_content=bestblogaboutblogging Please vote for me also, if you like. And visit my blog and comment please.
    http://businessvartha.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  9. Ja kiedyś Grando też szukałam pozorów szczęścia - także w rozmowach z psychologiem. Rozmowa z drugim człowiekiem jest też ważna, ale z największymi problemami musiałam poradzić sobie i tak sama... No może nie do końca, ale to inna historia ;) Bardzo byś się w każdym razie zdziwiła kto to pisze. Pozory są tylko pozorami, nie rozwiązują problemów a jedynie stwarzają nowe. Choć zdaję sobie sprawę z tego że mało jest w dzisiejszych czasach na tyle silnych ludzi. Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  10. Witaj po moje "przerwie"!;)

    Nawet nie wiedziałem - jak wielkie mam
    u Ciebie zaległości..!
    Zaczynam więc od najstarszych postów.

    Nie wiem , jak Twoja sytuacja dalej się
    rozwinie (post jest z 3/23 , a ja piszę
    5/13 - czyli prawie dwa miesiące...).

    Prochy - to tylko ersatz - takie
    "plastikowe szczęście".
    Potem inne prochy - by zwalczyć skutki
    poprzednich i tak ta spirala sie nakręca,
    by zacząć dusić... Coś wiem... ;P

    Może to tylko było to cholerne wiosenne
    przesilenie..?
    "Złotych rad" Ci nie udzielę, bo tak
    można tylko komuś zaszkodzić -
    a terapeuta (dobry!) - to dobre
    rozwiązanie i nic w tym ani wstydliwego,
    ani - uwłaczającego nie ma.
    Wstydzisz się wizyt u dentysty? - chyba nie,
    a to zupełnie analogiczna sprawa.
    Uwierz.

    Pozdrawiam ciepło!
    -Marius

    OdpowiedzUsuń